Historia parafii
Historia parafii w Srebrnej to tylko mała część długiej historii samej miejscowości Srebrna która od 1945 r. jest częścią miasta Konstantynów. Pierwsze wzmianki historyczne o tej miejscowości jako wiosce pochodzą z rejestru poborowego powiatu Łęczyckiego z 1576 r. Powstanie Srebrnej można określić na lata od 1523 do 1576. Właściciele majątków ziemskich byli z rodu szlacheckiego. Wówczas Srebrna była częścią Złotna i należała do parafii Kazimierz w archidiecezji gnieźnieńskiej. Po upadku Księstwa Warszawskiego jest ona w obszarze nowo utworzonej archidiecezji warszawskiej. Gdy w 1881 utworzono dekanat łódzki, Srebrna należy do parafii Konstantynów (erygowanej w 1858) w obszarze tegoż dekanatu. Gdy w 1920 r. utworzono diecezję łódzką Srebrna przynależy do dekanatu łódzkiego a po 1925 do dekanatu zgierskiego. W 1929 r. utworzono dekanat konstantynowski i Srebrna po dziś dzień pozostaje w obszarze tego dekanatu.
Gdy chodzi o ślady kultu religijnego mamy dane historyczne wspominające o istnieniu w Srebrnej drewnianej kaplicy już w 1511 r. Uległ ona spaleniu w 1562 r. Na jej miejsce została wzniesiona inna modrzewiowa która przetrwała ponad 300 lat. Dokument wizytacji z 12-13 III 1891 stwierdza iż kaplica ta ma służyć do nabożeństw katolikom.
Od 1834 r. do Srebrnej przybywają osadnicy katoliccy z Bawarii którzy z czasem całkowicie zdominowali ten obszar. (Jan Wajs potomek przybyłych Niemców pisze że przed przybyciem Niemców wieś Srebrna uległa zagładzie na skutek epidemii w 1711 r.)* Kiedy w 1887 r. nastąpiło rozluźnienie administracji Zaborców mieszkańcy Srebrnej rozebrali drewnianą kaplicę i wybudowali kościół z cegły za 4000 rubli. Został on poświęcony 30 października 1887 r. przez ks. Wincentego Bidermana proboszcza z Konstantynowa. W tamtym czasie jako że mieszkańcy Srebrnej byli prawie wszyscy Niemcami i izolowali się wobec Polaków, nabożeństwa odprawiane były w języku niemieckim. Dopiero w trzecim pokoleniu mieszkańcy niemieccy emigrowali poza Srebrną np. do Łodzi a także żenili się czy za mąż wychodzili z Polakami.
W 1865 roku wielu mieszkańców Srebrnej umarło z powodu epidemii bliżej nie znanej choroby zakaźnej, kolejny cios na mieszkańców Srebrnej padł podczas I wojny światowej kiedy wielu Srebrniaków zostało wcielonych do Armii carskiej. Jednakże najtrudniejszy okres pojawił się w czasie II wojny Światowej gdzie mieszkańcy Srebrnej wierni Armii niemieckiej byli znienawidzeni przez Polaków a spolonizowani Bawarczycy byli atakowani przez Niemców.
Po wojnie gdzie większość Srebrniaków została wysiedlona na ich miejsce pojawili się jak podaje Jan Wajs, repatrianci ze Wschodu lub zasłużeni poszkodowani w wojnie Polacy.
Warto również wspomnieć o łaskami słynącym obrazie Najświętszej Maryi Panny który ocalał w pożarze kaplicy w roku 1562. Kiedy w 1852 wybuchła epidemia cholery zaczęto usilnie prosić Matkę Bożą przed tym obrazem i choroba ustała. O wyjątkowości obrazu świadczą odbywane później pielgrzymki co roku 2 lipca by odprawić uroczyste nabożeństwo dziękczynne. Obraz ten znajduje się po dziś dzień w głównym ołtarzu ufundowanym przez łódzkiego fabrykanta ewangelika Eichlera około 1895 r.
Żelazne schody na chór ufundował Wypych z Retkini dziękując Maryi za cudowne uzdrowienie.
Przy kościele w Srebrnej już przed II wojną światową działał znany w okolicy chór parafialny który prowadził ks. Wincenty Giebartowski, proboszcz z Konstantynowa.
W czasie II wojny światowej kościół ten był zamknięty. Po wojnie kościół jest pod opieką Księzy profesorów z Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi a następnie OO. Oblatów.
Od 1958 r. przy kościele zamieszkał wikariusz parafii w Konstantynowie ks. Antoni Kencler. Jego następcą był od 1960 r. ks. Zdzisław Lewicki a po nim pierwszy proboszcz parafii w Srebrnej ks. Kazimierz Janik. Parafia ta została erygowana 30 stycznia 1974 r. przez ówczesnego bpa Józefa Rozwadowskiego. Konsekracji kościoła rozbudowanego dokonał ks. abp Władysław Ziółek 5 maja 2010 r.
Warto jeszcze dodać, że drugim co do wieku budynkiem w Srebrnej jest stara szkoła czteroklasowa (dwie klasy w jednej sali) , budynek wybudowano ok. roku 1895. W latach międzywojennych kierownikiem szkoły był Adam Kowalczyk i jego żona Eleonora.
Historia budowy kościoła i jego architektura:
Wybudowany w 1887 r. wg projektu arch. Ignacego Markiewicza. Zaprojektowany w stylu neogotyckim z elementami neoromańskimi. Kościół orientowany o dwuspadowym dachu z przylegającymi dwiema zakrystiami. Fasada frontonu zwieńczona wieżyczką nakrytą stożkowym hełmem, w której jest zawieszona sygnaturka. Konsekracji kościoła dokonał w 1890 r. ówczesny arcybiskup warszawski Teofil Chościak Popiel. W 2004 r. została przeprowadzona rozbudowa kościoła wg projektu pracowni arch. Marciniak i Witaszek. Powiększono świątynię, wymieniono dach i odnowiono całe wnętrze, wybudowano nową dzwonnicę i odrestaurowano ogrodzenie kościoła. Został także wybudowany nowy chór i przeprowadzono kapitalny remont organów.
Głównym wykonawcą prac była firma Varitex SA państwa Bożeny i Henryka Ulacha którzy są naszymi parafianami.
*Jan Wajs, Moja Srebrna, moja Rodzina, 2014r.
Historia Konstantynowa
Konstantynów powstał na terenie wsi Żabice Wielkie, o której historia wspomina już w XIV wieku (pierwszym odnotowanym właścicielem Żabic Wielkich był w r. 1364 Mikołaj z Żabic); od 1793 r. w zaborze pruskim, od 1807 r. w Księstwie Warszawskim, od 1815 w zaborze rosyjskim (Królestwo Polskie). Powstanie miasta związane jest z rozwojem włókienniczego okręgu łódzkiego. W 1821 roku Mikołaj Krzywiec-Okołowicz założył tu osiedle fabryczne sukienników i płócienników. Dzisiejsza nazwa miasta została nadana osadzie w 1824 r., a prawa miejskie w 1830 r. Utrata praw miejskich nastąpiła w roku 1870 i ponowne przywrócenie w 1924 r.
Rozwój włókiennictwa nastąpił po 1821 r. i wieś Żabice Wielkie stała się osadą fabryczną. Właściciel wsi M. Krzywiec-Okołowicz zapewniał osadnikom bardzo dobre warunki gospodarki. Był on uprzednio szambelanem Stanisława Augusta, kilkakrotnie posłem na sejm, posłował również na sejm Królestwa Kongresowego. Miasto zostało znacznie zniszczone w czasie I wojny światowej. W latach 1927 – 36 miały miejsce strajki robotnicze. Podczas II wojny światowej w okresie 1939-45 został wcielony do III Rzeszy. Nastąpiła zagłada ludności żydowskiej. Od roku 1940 był tu jeden z najcięższych niemieckich obozów przejściowych dla ludności polskiej, głównie z tzw. Kraju Warty (ponad 5 tys. osób), w 1943 r. przekształcony w obóz dla dzieci i młodzieży białoruskiej, rosyjskiej, ukraińskiej (do I 1945).
W Konstantynowie są ślady grodziska z XIV wieku, w 2002 roku odkryto grobowiec sprzed 2500 lat, wcześniej w 2000 roku kilka kilometrów od północnych granic miasta natrafiono na ślady obozowiska człowieka sprzed 8 tys. lat. W mieście znajduje się neogotycki kościół zbudowany w latach 1832 - 33 (obecnie przebudowany), a także domy tkackie z początku XIX w. Na cmentarzu katolickim są mogiły dzieci z Wielkopolski, zmarłych w obozie przejściowym oraz groby żołnierzy rosyjskich z 1914r.
Zabytki: Zachowana stara zabudowa typowa dla osad fabrycznych z czasów Królestwa Polskiego; kościół parafialny Narodzenia NMP (1826-32); klasycystyczny poewangelicki kościół filialny św. Józefa, (1834, L. Berthier?, gruntowna przebudowa 1921-23, J. Kaban).
